Iedereen heeft het druk. Ieder op zijn eigen manier. Ik ook natuurlijk. Vorige week maandag de Algemene Ledenvergadering en alle voorbereidingen die daar bij horen. Het forum met discussies over supporterszaken, welke muziek er in het stadion gedraaid moet worden, de veranderingen in het Home, het willen groeien (zowel de club als de vereniging) en het uitwedstrijdenbeleid met de blik vooruit. Wij hebben het er druk mee.
Elke vrijdagmorgen ga ik even bij de training kijken. Daar zijn vaak dezelfde supporters waar ik even een praatje mee maak. Gewoon een beetje dom lullen, tactische uiteenzettingen over hoe er gespeeld moet worden, het volgen van het laatste partijspel en de laatste op- en aanmerkingen over diverse problemen. Dat varieert van parkeerproblemen tijdens wedstrijden, een brief die FC Groningen verstuurde vanwege spreekkoren, sponsorzaken, het cultuurmanifest en de klankbordgroep.
Na de training rijd ik altijd even door naar een cafetaria/restaurant om een bakkie te doen. Daar werkt Erik. Jong, energiek en een FC-volger. Hij kwam nooit in de Euroborg. Gewoon omdat Erik altijd in het weekend moet werken. Al tien jaar lang. Maar een mening had hij wel en een duidelijke ook. Over van alles, ook over de club en de supportersvereniging. Gewoon in simpele bewoordingen, op een rustige manier, zich niet interessanter voordoen dan hij was. En je had er wat aan. Erik liep niet mee in de massa. Nee, Erik was oprecht en dat botste wel eens. Ook met mij, maar ik kwam er met plezier. Ik ging er vaak na een uurtje weer met een big smile weg.
Woensdag om zes uur zat ik aan tafel te eten. Mijn vrouw had gewerkt die dag. Samen met Erik tot rond twee uur ‘s middags. Gelachen hebben ze, gewoon leuke verhalen. Om half zeven telefoon, Erik was levenloos neergegaan tijdens zijn werk. Ze waren met hem bezig. Om zeven uur weer telefoon, Erik was dood. Zomaar, zonder nog één woord te zeggen was hij weg. Drieëndertig jaar jong.
Afgelopen maandag was ik op de crematie. Het was er overvol en er waren veelal jonge mensen. Zijn familie, de voetbalclub, de dartclub, de vele stamgasten van zijn kroeg. Een jong meisje stapte dapper naar voren en vertelde het verhaal van Erik. Het verhaal dat ik al kende. Ze vertelde dat Erik altijd een eigen mening had en soms koppig en wars was in zijn mening. Ik begreep het, daarom was het bomvol, het was een teken van gemeend respect en verdriet.
John Schurer,
Voorzitter Supportersvereniging FC Groningen