Afgelopen weekend was het weekend van de voetbalontknopingen. In Nederland wat minder, want de kampioen en degradanten stonden al vast. In Engeland ging het nog om degradatie, maar in de drie hoogste Liga’s in Duitsland stond nog van alles op het spel. En daar volgden ontknopingen waar ze het over 25 jaar nog over hebben. Feestende supporters die door het dolle heen een pitch invasion hielden en even later teleurgesteld afdropen. Borussia Dortmund-spelers en -staf die zichzelf tekortdeden en een half uur stil voor de Gelbe Wand stonden. Al die vreugde en verdriet tegelijkertijd; het is prachtig om te zien. Want dat is waar voetbal uiteindelijk om gaat: emotie.
Dan ons eigen cluppie, met de blamage in Arnhem van vorige week nog vers in het geheugen. 6-0 verliezen van een ploeg die zelf ook geen sterk seizoen draait. Maar dankzij FC Groningen mocht Vitesse het thuispubliek in de laatste thuiswedstrijd nog even verwennen. Vlak voor die wedstrijd deden wij als Supportersvereniging een oproep om van compensatie af te zien voor de gemiste wedstrijden, en vervolgens zetten de spelers ons eigenlijk compleet voor lul. Die oproep valt toch wat lekkerder als je daarna een strijdend elftal ziet.
Zondag tegen Sparta ging de treurmars verder met een lege Euroborg. Ik heb me weleens afgevraagd of de huidige spelersgroep misschien niet tegen de druk van een volle Euroborg bestand is. Wellicht voel je je dan nerveuzer of voel je je te veel opgejaagd om goed te kunnen voetballen. Maar tegen Sparta werd wel duidelijk dat dat niet zo is. In een lege Euroborg was het nóg slechter dan in een volle. Je laat jezelf en iedereen om de club heen weer compleet in de steek. Met 0-5 verliezen tegen een Sparta dat zich voorbereid op de play-offs is een schande. Of je nou voetbalt met tien man of niet.
Waar is je eergevoel als speler? Dat heb ik me hardop afgevraagd. Door alle resulaten van dit seizoen ben je onderdeel van een team dat een serie negatieve records heeft neergezet in de clubhistorie. Je hebt de minste wedstrijden gewonnen, het minst aantal punten behaald, de meeste nederlagen geleden, het slechtste doelsaldo ooit geëvenaard, je hebt het meeste aantal thuisnederlagen op rij geëvenaard (bron: fcgstats). En zo zijn er nog een paar. Is er dan niemand die van tevoren denkt: ‘Over my dead body, maar dit gaat niet gebeuren?’ Daar ligt het grote probleem dit seizoen. Het type speler. Geen voortrekkers in de selectie die anderen op sleeptouw nemen. Het is te veel: ‘We stonden erbij en keken ernaar.’
Terug naar Duitsland en Engeland. Dortmund won niet. Tegen een Mainz dat uitgespeeld was, maar vol eergevoel zat en streed omdat dat bij topsport hoort. 1.FC Köln maakte het Bayern München ondertussen zo moeilijk mogelijk, omdat de spelers weten dat dat bij topsport hoort. Hekkensluiter SV Sandhausen verkocht haar huid in de 2. Bundesliga duur tegen HSV, puur uit eergevoel. En in Engeland moest Everton knokken voor elke meter tegen een uitgespeeld Bournemouth. Want die laatsten wilden niet de hoon over zich heen krijgen dat zij Everton hielpen door ze een makkelijke overwinning te gunnen. Eergevoel dus.
Daar zit het grote verschil met FC Groningen. Eergevoel en trots. Je hebt meerdere spelers nodig in een selectie die dat in zich hebben en daarin een elftal mee op sleeptouw nemen. Wij hebben die spelers niet of onvoeldoende. En dan laat je je heel makkelijk en gewillig naar de slachtbank leiden, terwijl je de supporters, vrijwilligers en medewerkers van de club compleet voor lul zet. Maar misschien vooral wel jezelf.
De bezem moet dan ook door de selectie van FC Groningen en daarmee volgt ook meteen de grootste uitdaging voor volgend seizoen: een selectie neerzetten met spelers die graag voor ons spelen, trots zijn dat ze het FC-shirt mogen dragen, maar bovenal eergevoel in hun donder hebben.
John de Jonge
Voorzitter Supportersvereniging FC Groningen