Jaar in, jaar uit maakte Deyovaisio Zeefuik deel uit van de jeugdopleiding van Ajax. Om van het ouderlijk huis in Amsterdam-Noord naar sportcomplex De Toekomst te komen, was de jonge rechtsback anderhalf uur onderweg met het openbaar vervoer. Eerst met de bus, dan de ondergrondse metro en dan vanaf metrostation Strandvliet nog tien vervelende minuten lopen naar de eindbestemming. Wat oudere ploeggenoten van hem kwamen al voorbij in hun eerste auto. ‘Wat baalde ik altijd van die laatste tien minuten’, zegt Zeefuik nu glimlachend. Tekenend voor de razend populaire rechtsback. Nooit opgeven, altijd doorgaan. Als dit motto bij iemand past, dan is het wel voor Deyovaisio Zeefuik. Het eindresultaat is tastbaar: een profcarrière in de lift.
Tekst: Machiel Akkerman
‘Die wandeling zal zo rond mijn zeventiende zijn geweest’, legt Zeefuik uit. ‘Ik kwam terecht in de A1 van Ajax en was de enige speler zonder contract. Maar van mijn lichting was ik wel de eerste die zijn debuut heeft gemaakt in het eerste elftal. Ik heb geduld gehad, er hard voor gewerkt en daarna mijn beloning gekregen. Slechts één keer in al die jaren wilde ik stoppen en was ik helemaal klaar met die laatste tien minuten lopen na een dik uur in het openbaar vervoer. Ik heb het er met mijn vader over gehad en meteen daarna wist ik het zeker: niets gaat mij tegenhouden.’
Na zijn debuut in Jong Ajax op 8 augustus 2016, volgde een jaar later op 16 april de tastbare beloning voor al die opofferingen: zijn debuut in het eerste elftal van de Amsterdammers in de wedstrijd tegen sc Heerenveen (5-1). Toenmalig trainer Peter Bosz liet Zeefuik in de 69e minuut van de wedstrijd in het veld komen voor Nick Viergever. De dynamische rechtsback kwam tot negen wedstrijden in de hoofdmacht van Ajax. In januari 2018 kwam hij op huurbasis naar FC Groningen, dat hem de volgende zomer definitief overnam. De strijder van het eerste uur staat tot en met juni 2021 bij de Trots van het Noorden onder contract en is uitgegroeid tot een populaire speler bij het publiek.
Spelen met gebroken hand
Altijd tot het gaatje gaan, een inzet tot achter de komma en nooit opgeven. Nooit. Zo speelde Zeefuik zelfs met een gebroken hand die hij opliep in de winterstop tijdens een oefenwedstrijd in Duitsland. ‘Ik hoorde mijn botten breken, geen fijn gevoel’, verklaart hij met gevoel voor understatement. ‘Al van kleins af aan ben ik zo geweest en dat komt omdat ik gevormd ben op de pleintjes van Amsterdam-Noord. Daar wilde ik van jongs af aan meevoetballen, maar daar houden ze echt geen rekening met je leeftijd. Het was aanhaken of afhaken. Gelukkig voor mij meestal het eerste.’
De geboren hoofdstedeling komt uit een echt voetbalgezin. Broer Género kwam ook uit voor FC Groningen en zijn andere broers Gairvyno en Lequincio zijn ook gek van voetballen en spelen ook op hoog niveau. ‘Ik was veruit de vervelendste van het stel’, vertelt Zeefuik lachend. ‘Altijd met voetbal bezig, dat was mijn uitlaatklep. Het had trouwens niks gescheeld of ik had voor PSV gespeeld. Die hadden me al op vroege leeftijd gescout en ik heb daar even stage gelopen. Ik mocht er beginnen, maar daar stak mijn moeder een stokje voor. Ik was te jong vond ze, want ik moest ook in Brabant wonen. Wat later kwam Ajax en zo zie je maar hoe raar het kan lopen in het leven. Ik denk dat niemand mij nu als potentiële PSV-speler had gezien, haha!’
Maldini, Nesta en Drogba
Zijn helden van vroeger waren meteen verdedigers. Hoe kan het ook anders. Het Milan van Paolo Maldini en Alessandro Nesta. ‘Die tackles van hun waren zó perfect, ik vond het toen al mooi om naar te kijken. Ik volg die club nog steeds. Later kwam daar Chelsea bij, dit keer door aanvaller Didier Drogba. De kracht en strijdlust die hij liet zien, daar kon ik me helemaal in vinden.’ Hij leerde er onder andere van om altijd voor zijn team in de bres te springen. ‘Als ik zie dat mijn ploeggenoten onrecht wordt aangedaan, ga ik me ermee bemoeien. Daar ben ik gelukkig nu wel wat rustiger in geworden, want ik pak minder kaarten. Dit seizoen staat de teller begin maart nog maar op twee. Als er een jaar geleden op linksbuiten een opstootje plaatsvond, was ik erbij en een minuut later aan de overkant ook. Dat is nu wel uit mijn spel. Vooral mijn vader heeft hierin een belangrijke rol gespeeld. Hij bleef maar aangeven: ‘Deyo, dit kan echt niet’. Uiteindelijk is het kwartje gevallen. Zo kun je het wel noemen.’
Passie en energie
Op het veld is Zeefuik één en al passie en energie, naast de krijtlijnen de beleefdheid zelve. Excuseert zich aan het begin van het interview dat hij tien minuten te laat is en formuleert opvallend nauwkeurig met veel gevoel voor taalnuances. Een fijne gesprekspartner, die naast het voetbal graag tijd doorbrengt met zijn vriendin Naomi en het kijken naar Japanse Anime-series. ‘Dat houdt me inderdaad wel bezig, ik weet dat Ahmed El Messaoudi er ook graag naar kijkt. Een soort genre dat alleen voor de liefhebbers interessant is.’
‘Soms moet je ook afstand van het voetbal nemen, want ik neem het verder erg serieus. Ik kijk elke wedstrijd terug om te leren wat ik nog beter kan doen en waar ik het team verder kan helpen. Ik kan het ook heel goed vinden met Danny Buijs. Hij is open en eerlijk. Daar voel ik me helemaal goed bij. Het is belangrijk voor een voetballer om duidelijkheid te hebben. Allebei zitten we soms hoog in onze emotie en dan sta je ook weleens tegenover elkaar, omdat je daardoor dingen zegt die je misschien niet zo bedoelt. Dat kan voor een buitenstaander hard overkomen, maar we weten dan allebei dat we het niet zo bedoelen en spreken het na afloop altijd uit.’
Gevormd door Gery Vink
Van al zijn trainers pikte Zeefuik wel iets op. De oefenmeester die hem het meest gevormd heeft is Gery Vink bij de A1 van Ajax (nu assistent bij Willem II, red.). ‘Die heeft me in het begin helemaal afgemaakt. Ik speelde geen bal goed in, hij deed het voorkomen alsof ik er echt helemaal niets van kon. Maar aan het einde van het seizoen was ik zijn belangrijkste verdediger. Hij heeft me echt gevormd. Je moet er tegen kunnen, maar voor mij werkte het perfect. Ik wilde hem laten zien dat hij ernaast zat. Mijn mentaliteit om nooit op te geven heeft me ook door die periode heen geholpen. Niet iedereen kon dat opbrengen. Voetballend heb ik veel gehad aan Marcel Keizer, die ook tactisch heel sterk is.’
Stap hogerop
Als zijn beste wedstrijd dit seizoen benoemt hij het thuisduel tegen Feyenoord. FC Groningen speelde in een meeslepend gevecht met 1-1 gelijk. ‘Als ik speel tegen iemand die ik ken, dan speel ik nog harder. Die gaat mij absoluut niet voorbij komen. Zo ga ik de wedstrijd in. Vooraf en na afloop vrienden, tijdens de wedstrijd vijanden. Zo sta ik erin.’
Algemeen bekend is dat Zeefuik komende zomer een stap hogerop wil maken. ‘Ik was er al dicht bij met Stade de Reims, waar Kaj Sierhuis nu speelt. Maar FC Groningen wilde me niet laten gaan. Ik wil eigenlijk alleen naar het buitenland. Natuurlijk is voetbal dan de absolute hoofdzaak, maar die stap vind ik ook mooi om te groeien als mens. Tot die tijd blijf ik alles geven. En als er geen club komt? Dan blijf ik hier met alle plezier. Want bij Ajax was ik nog een jongetje, bij FC Groningen ben ik een man geworden.’ Waar tien minuten lopen wel niet goed voor kunnen zijn.